İÇ DÖKÜŞ - 7

Bir piton gibi hissediyorum kendimi. Bana özel yapılmış bir camekânın içine sıkıştırılmış bir piton gibi. Bir hayvanat bahçesinde gibiyim. Etrafımda çeşit çeşit ‘hayvanlar’ var. Hepsi birbirinden farklı. Hepsinin cinsi farklı, tarzı farklı, avına ulaşma yöntemleri farklı ama ne fark eder ki? Nihayetinde hepsi hayvan. Onların arasında kala kala, onları göre göre onlara benzemeye başladım. Artık her şey normal geliyor. O kadar çok normalleştirdik ki…

Pitonu seçtim, kendime onu yakıştırdım. Boyumdan çok daha küçük bir yerde yaşamaya zorlanıyorum. Süklüm püklüm oluyorum, kabıma sığamıyorum. Kendi eksenimde dönüyorum, ilerleyemiyorum. İnsanlar gelip beni izliyor, engel olamıyorum. Zamanla hissizleştim. Artık insanlar beni ilgilendirmiyor. Kıvrım kıvrım oldum, kendime döndüm. İnsanları fark etmiyorum bile artık. Gelip gidiyorlar, kimi hayret ediyor, kimi bir bakıp geçiyor, kimiyse dakikalarca beni süzüyor ama ben hiçbirini göremez oldum, duyamaz oldum.

Etrafımda olup bitenleri algılayamıyorum. Önemsemiyorum. Her sese kulağımı tıkadım, gözlerimi mühürledim. Bakıp göremiyorum, duyup algılayamıyorum.

Peki bunun suçlusu kim?

Böyle olmamın tek suçlusu ben miyim?