İÇ DÖKÜŞ - 8

Hayat… Ne de saçma bir yer… Şu an ki haliyle olduğu gibi çok saçma.  Belki bir miktar da garip. Takılmış gidiyoruz bir ağa. Balıkçı bizi nereye götürürse, ne zaman götürürse oraya gidiyoruz, o zaman gidiyoruz. Onun istediği rotada ilerliyoruz.

Hayat diye önümüze sundukları bu işte. Seçeneklerini bizim belirlemediğimiz ve belki de hiçbir zaman belirleyemeyeceğimiz bir takım tercihlerle özgür olmamız bekleniyor…

Oku, adam ol! Okumayana kız yok bu devirde! Çünkü biz insanların ‘adam’lığını tahsiliyle belirliyoruz. Çünkü bizim için var olan tek kıstas bu. 

Üniversite mezunu musun, o zaman sen harika bir insansın. 

Lise mezunu musun, senden adam olmaz. 

Bu mudur? E hani nerede kaldı insanlık cancağızlarım?

(erkekler için) Askere git!

İş bul ! Evet belki yaşamımızı devam ettirmemiz için bir takım maddi şeylere ihtiyacımız var ama bu hırs çok fazla değil mi sizce de? Maddiyata bu kadar önem vermek hayatın içerisinde saklı olan asıl güzellikleri gözden kaçırmamıza neden oluyor. İşte böylece asıl tatlardan mahrum kalıyoruz.

Evlen! Neden? Çünkü artık yaşın geldi evlenmek zorundasın(!). Hep bir zorundalık, hep beklentiler ve beklentilere verilen cevaplar. Ne acı…

Çocuk yap!

E hani nerede kaldı hayat? Kaçtı gitti… İnsanların bunların dışında yapmak isteyecekleri şeyler olamaz mı? 

Bir karınca alıp sadece onu beslemek, onu izlemek istiyorumdur belki ben? Olamaz mı? Hayat amacım bu olamaz mı? Neden güldün? Çok mu komik geldi? Peki o zaman, hep birlikte önümüze konan şeyi yemeye devam edelim. Vesselam.