KARALAMA - 2

Uçsuz, bucaksız bir mavilikti hatırladığı son şey. Sonu olmayan, pırıl pırıl pırıldayan bir mavilik. Bir şey ne kadar güzel olabilirse işte o kadar güzeldi. Denizmiş adı. Henüz bir tırtılken annesinin anlattığı masallardan tanıyordu onu.

“Deniz... Masmavi bir sonsuzluk...” diyordu annesi ona anlattığı masallarda. Kim bilir ne kadar zamandır uçuyordu bu sonsuzluğa ulaşabilmek için. Sonu gelmeden ulaşmalıydı ona. Sonsuzlukta boğulmalıydı, sonsuz olmalıydı.

Yokluk bu kadar kolayken, sonsuzluğa ulaşmak neden bu kadar zordu ki?

Uzun uzun yollar aşmıştı. Bir çayırda birazcık dinlenmek için mola vermeye karar verince bir papatyanın yapraklarına konmuştu. Tam papatyayı selamlayacakken küçücük elleriyle bir çocuk onu yakalamaya çalışmıştı. Ne tatlı bir çocuktu. Onu hatırlayınca gülümsemeye başladı. Denizin pırıltıları arasında çocuğun yüzünü görmüştü sanki. Kocaman gözlerini açıp usul usul küçücük ellerini ona doğru uzatmıştı. O kocaman mavi gözleri görünce bir an teslim olmak istemişti. Bu da güzel bir son olabilirdi. Ama hayır, annesinin ona anlattığı o sonsuzluğu bulacaktı o.

Sonunda bulmuştu. Tıpkı o çocuğun gözleri gibi masmaviydi deniz. Tatlı bir esinti vardı, kanatlarını gıdıklıyordu bu esinti. Tam da o anda o soğuk geceyi geçirdiği ahır aklına gelmişti. O kadar keskin bir kokusu vardı ki o anı hatırlayınca bile kokusunu hissedivermişti. Ama geceyi yumuşacık sırtında geçirdiği inek ne kadar da hoş sohbetti. Bütün gece insanların ahmak hareketlerinden bahsedip güldürmüştü onu.

Bir anda durdu. Ne yapacağını bilemedi. Sonunda gelmişti işte denize, hiçbir kara parçası görmeyene dek uçmuştu. Ulaşmıştı sonsuzluğa. Ne olacaktı şimdi? Ne yapacaktı burada?

Paniklemeye başladı. Çılgın gibi dönüp duruyordu. Geri dönmesi lazımdı. Çiçeklere kavuşması lazımdı. Ama nedense kanatlarını eskisi gibi çırpamıyordu.

Deniz... Annesinin masallarındaki deniz... Sonsuzluk...

Ne kadar da soğukmuş deniz...